Last Supper Syndrome ή δίαιτα από...Δευτέρα

Πολλοί από όσους αποφασίζουν να κάνουν δίαιτα έρχονται αντιμέπωποι με αυτόν τον φαύλο κύκλο – γνωστό ως «Σύνδρομο του Τελευταίου Δείπνου» (Last Supper Syndrome) - που χαρακτηρίζεται από φόβο περιορισμού, ενοχής και αποτυχίας. Πώς θα μπορούσαμε πραγματικά να μην θέλουμε να γευτούμε τα πάντα όταν ξέρουμε ότι πρόκειται να βρεθούμε σε κατάσταση πείνας; Τρώμε κυριολεκτικά σαν να μην μπορούμε να φάμε αυτά τα αγαπημένα φαγητά ποτέ ξανά. Έτσι ξεκινάμε τη δίαιτα τη Δευτέρα με ένα σωρό ενοχικά συναισθήματα και δεσμευόμαστε να περιορίσουμε τον εαυτό μας από όλα τα "κακά" τρόφιμα μέχρι να μπούμε στο νούμερο που ονειρεύομαστε. 

Αλλά όταν έχουμε το φόβο και την αποτυχία ως οδηγό, πώς μπορούμε να πετύχουμε το στόχο μας; Καθώς αρχίζει η εβδομάδα, ξεκινάμε να ακολουθούμε τους κανόνες του διαιτολογίου:  τι πρέπει και τι δεν πρέπει, τι είναι καλό και κακό. Κάποια στιγμή όμως αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Αρχίσαμε τέλεια τη δίαιτα, μείναμε πιστοί στους περιορισμούς, μέχρι που κάναμε και γυμναστική κάποιες μέρες. Δεν αξίζουμε λοιπόν να ανταμείψουμε τον εαυτό μας με κάποια "ένοχη διατροφική απόλαυση"; Νοιώθουμε τόσο στερημένοι που το μικρό εκείνο κομματάκι που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, μετατρέπεται σε πολύ περισσότερο από ό, τι σκοπεύαμε. Και ενώ την στιγμή που γευόμαστε την «ανταμοιβή» μας είμαστε ευτυχείς, η αίσθηση ευφορίας δεν διαρκεί δυστυχώς , οι ενοχές και οι αρνητικές σκέψεις επιστρέφουν και έτσι αρχίζει και πάλι ο φαύλος κύκλος. Μήπως ήρθε η ώρα να τερματίσουμε αυτή την κατάσταση και πώς;   

Εάν δεν τα καταφέρνουμε με τους κανόνες της περιοριστικής δίαιτας και η δύναμη της θέλησης δεν είναι με το μέρος μας, πώς αλήθεια μπορούμε να φθάσουμε τους στόχους μας; Όταν η πείνα δεν είναι ο λόγος που τρώμε, τότε η επίτευξη της ικανοποίησης είναι σχεδόν αδύνατη. Και όμως, είναι απλό, πραγματικά συμβουλεύουν οι ειδικοί. Πρέπει να καταργήσουμε τους κανόνες και να ξεκινήσουμε να τρώμε προσεκτικά και σκεπτόμενοι. Δεν πρέπει να «στιγματίζουμε» τις τροφές και να ακολουθούμε αυστηρά περιοριστικές δίαιτες.  Πρέπει να μάθουμε να ακούμε το σώμα μας: Είμαστε πεινασμένοι ή μήπως βαριόμαστε;  Είμαστε στεναχωρημένοι; Εάν πεινάμε τότε πρέπει να φάμε.  Εάν όμως βιώνουμε κάποια άλλη συναισθηματική, πνευματική ή σωματική αίσθηση εκτός από την πείνα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτές τις ανάγκες. 

Ίσως να μην είναι απλό στην αρχή. Χρειάζεται συνειδητοποίηση και εξάσκηση και μπορεί ακόμη και να απαιτήσει τη βοήθεια ενός ειδικού που θα μας βοηθήσει να απελευθερωθούμε από την περιοριστική κατανάλωση και να είμαστε ελεύθεροι να ξοδέψουμε την ενέργειά μας και στις άλλες πτυχές της ζωής μας. Μπορεί ακόμη και να αρχίσουμε να κάνουμε όλα εκείνα τα πράγματα που περιμέναμε να κάνουμε όταν θα τα καταφέρναμε με τη δίαιτα, αντί να περνάμε εμμονικά το χρόνο μας με ένα σύνολο κανόνων που απέτυχαν ξανά και ξανά.