Λαχανικά, τα αγαπημένα των αρχαίων Ελλήνων
Τα λαχανικά στην αρχαία Ελλάδα ήταν αγαπητά και περιζήτητα από όλους, όχι μόνο από τους οπαδούς του Πυθαγόρα που απέφευγαν να τρώνε οτιδήποτε ζωικό. Γενικά οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είχαν το όνειρο να διατηρούν ένα χωράφι ή ένα περιβόλι με οπωροκηπευτικά και λαχανικά.
Στην Αθήνα αν και το έδαφος δεν ήταν και τόσο εύφορο, πολλά σπίτια στα περίχωρα διέθεταν κήπους στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, και στα χωράφια. Ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες είχαν την θέση τους στο τραπέζι.
Το σέλινο, ο άνηθος και ο δυόσμος ήταν τα αγαπημένα τους μυρωδικά για τις σαλάτες οι οποίες περιείχαν οπωσδήποτε σκόρδα και κρεμμύδια, ενώ οι τομάτες τους ήταν άγνωστες. Τα αγγούρια τους ήταν γνωστά σε διάφορες μάλιστα ποικιλίες, και πίστευαν ότι γινόντουσαν πιο δροσερά, αν πριν το φύτεμα, ο σπόρος έμενε για λίγο διάστημα μέσα σε γάλα, ή σε μέλι διαλυμένο σε νερό.
Τα μανιτάρια αποτελούσαν αγαπημένο και περιζήτητο έδεσμα αν και υπήρχε φόβος για το δηλητήριο τους. Τα όσπρια τα έτρωγαν βραστά, ψητά ή σε πουρέ με τα κουκιά να είναι το λιγότερο αγαπητό πιάτο από αυτά. Τα χορταρικά τα ‘έντυναν’ με μια σάλτσα φτιαγμένη από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.
Πολλοί καλλιεργούσαν τα λαχανικά λόγων των φαρμακευτικών τους ιδιοτήτων. Υπάρχουν αναφορές στον βασιλιά της Περγάμου τον Άτταλο, ο οποίος εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε υοσκύαμο, ελλέβορο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους ‘φίλους’ του.
