Ζάχαρη: το αλκοόλ των παιδιών

Η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας ζάχαρης δεν αυξάνει απλά την περίμετρο της μέσης μας. Είναι κάτι που μας αρρωσταίνει σοβαρά. Ο Robert Lustig, παιδιατρικός ενδοκρινολόγος στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, αντιμετωπίζει καθημερινά περιπτώσεις παιδιών όλων των ηλικιών που έχουν διαγνωστεί με διαταραχές του μεταβολισμού και έχει κατ 'επανάληψη τονίσει το πόσο έχει χειροτερέψει η υγεία μας από τη δεκαετία του '70 και μετά. Αυτές οι μεταβολικές διαταραχές, όπως ο διαβήτης τύπου 2 και η λιπώδης νόσος του ήπατος, δεν παρατηρούνταν σε παιδιά της προηγούμενης μόλις γενιάς.

Η ασθένεια του λιπώδους ήπατος δημιουργείται όταν περίσσεια λίπους συσσωρεύεται στα κύτταρα του ήπατος και μπορεί να οδηγήσει σε δυνητικά θανατηφόρα κίρρωση του ήπατος και, ενδεχομένως, διαβήτη τύπου 2, αν δεν ακολουθηθεί κάποια θεραπεία. Και οι δύο είναι ασθένειες που δεν είχαμε ξαναδεί σε παιδιά. Πριν από το 1980, ήταν οι ασθένειες των αλκοολικών. Σήμερα έχουμε 30% παιδιών που εκδηλώνουν κάποια μορφή μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος. Και ο διαβήτης τύπου 2 παρουσιάζει σχεδόν την ίδια συχνότητα στα παιδιά όπως και ο διαβήτης τύπου 1. Η ζάχαρη και το αλκοόλ μεταβολίζονται σχεδόν πανομοιότυπα στο ήπαρ. Και είναι λογικό ότι αυτό θα συνέβαινε, γιατί από πού παίρνουμε το αλκοόλ; Από τη ζύμωση της ζάχαρης. Έτσι, η μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο μορίων είναι ότι στο αλκοόλ η μαγιά κάνει το πρώτο βήμα για τον μεταβολισμό, ενώ στην περίπτωση της ζάχαρης εμείς κάνουμε το πρώτο βήμα με το να βάζουμε στον οργανισμό μας.  Μετά από αυτό το πρώτο βήμα, το ήπαρ δεν νοιάζεται από πού προήλθε το αρχικό μόριο. Και όταν επιβαρύνουμε το συκώτι είτε με αλκοόλ είτε με ζάχαρη, έχουμε τις ίδιες ασθένειες. Έτσι, παρατηρούμε δυστυχώς, τις λεγόμενες ασθένειες του αλκοόλ να καταστρέφουν το σύνολο του πληθυσμού των αναπτυγμένων δυτικών χωρών και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών, ουσιαστικά χωρίς την παρουσία αλκοόλ.

Όπως διαπίστωσε ο βρετανικός κρατικός οργανισμός National Diet and Nutrition Survey, τα παιδιά παίρνουν μια τεράστια ποσότητας ζάχαρης με το πρωινό τους, κατά μέσο όρο το ήμισυ της καθημερινής τους πρόσληψης. Υπάρχει λοιπόν ουσιαστικός λόγος που η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ έχουν δημοσιεύσει ανώτατα όρια της ζάχαρης: γιατί απλά η ζάχαρη «καίει»  το συκώτι και τον εγκέφαλο των παιδιών ακριβώς όπως το αλκοόλ.   

Το αλκοόλ παρέχει θερμίδες (7kcal/γρ.)  αλλά δεν αποτελεί τροφή. Δεν υπάρχει βιοχημική αντίδραση που να απαιτεί την παρουσία του αλκοόλ.  Όταν καταναλώνεται σε μεγάλο χρονικό διάστημα και σε υψηλή δόση, είναι τοξικό ασχέτως με τις θερμίδες που περιέχει και την επίδρασή του στο βάρος. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι πίνουν εθίζονται, αλλά το ποσοστό αυτών στους οποίους τελικά συμβαίνει, είναι αρκετό για να δικαιολογηθεί η φορολογία και ο περιορισμός της πρόσβασης, ιδιαίτερα για τα παιδιά.  Η διατροφική ζάχαρη αποτελείται από δύο μόρια: τη γλυκόζη και τη φρουκτόζη. Η φρουκτόζη, ενώ είναι μια πηγή ενέργειας (4 kcal /γρ.),  δεν είναι κατά τα άλλα απαραίτητη στους ανθρώπους.  Και αυτή δεν εξυπηρετεί καμία βιοχημική αντίδραση. Αλλά μεταβολίζεται στο ήπαρ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και το αλκοόλ. Και γι 'αυτό, όταν καταναλώνεται σε μόνιμη βάση και σε μεγάλες ποσότητες, είναι εξίσου τοξική, ασχέτως με τις θερμίδες που περιέχει. Αυτός είναι και ο λόγος που τα παιδιά εκδηλώνουν πλέον τις ασθένειες του αλκοόλ (διαβήτη τύπου 2, λιπώδη νόσο του ήπατος), χωρίς να καταναλώνουν αλκοόλ. Επειδή η ζάχαρη αποτελεί τελικά το «αλκοόλ του παιδιού». Τέλος και τα ζαχαρούχα αναψυκτικά συνδέονται με προβλήματα συμπεριφοράς στα παιδιά.